De maagiesse (Dólle) mòndich
De Véngneuzetèmpel - De (zòveulste) verrassing
Béj de Heere stappe we utj. Goe Gehusseld vatte ur instruumènte óp èn hóppa. We gòn richting de Vangrail. Téjdes de vastelaovend de Véngneuzetèmpel. Vòrstin Joliena èn prinsès Robin èn urre rò van éllef hép ik al 'n titje nie mér gezie: dus ik bén wal benééjt. Ók hie:r zin we te gast èn óp 't tieëken kómme wéj binnegestèùremt. Tis vólle bak èn al gòwgenóch stao ik tusse béjde óp 't poodiejum. Dan méng ik méj tusse de aawers van de Véngneuze. Nèt wie béj de Kéjsjeut is di 'n fentasties klupke aawers die zichtbaar èn 't geniette zin van enne hélle biezóndere vastelaovend. Vòrstin Joliena èn prinsès Robin haawe 't ók nie druuëch béj ingkele òffiesjeele ‘plichtplegingen’. Gelukkich bén ik nie den énnechste, òf zò ik ze èngestooke hébbe...
Vòrst Ron èn ik zinge utj vólle boorst èn perbeere iedderieën mee te laote zinge mi óns. Di brééngt wa mieër sfeer, mèr tis ók zò dè ge dan nie zò goe huu:rt. Vòrst Ron èn ik zitte naamelek in de ‘karaoke battle’ èn dè gé óns verrèkkes goe af. We hébbe gekózze vur 'ut paradisj’. 'n Lietje wa hie:r ók nòch steevaast dur iedderieën, mi de joong derbéj, vóllóp wért meegezónge. Vòrst Ron èn ik weete zeeker dè we gewónne hébbe mèr de zjuurie beslist anders. Hahaha Ronald, dangke wal! Ronald drèèjt wér sjitterende meziek èn dòrdör blie:ve wéj 'n ketierke langer... Òf dè haa 'n andere reeje. Dangke Ronald vur de gastvréjhétj. Klasse dè ge dizze oo zò belangriekke lééftitjsgroep 'n poodiejum géft.
Èèrem in èèrem lig ik mi Lisette in bét... Wa ennen dach, wa 'n suupperdach, wa enne fentastiessen dach. Alwér énne um in te lisjte. Wa 'n sjòn moomènte. Dachdroeëment èn naogeniettent valle wéj in slaop. Sjòn droeëme tegemoet. Mèr in min hèrrinnering nòw ók de aller aller allerleeste Dólle Mòndich béj de Siem.
De avondzon valt over straten en pleinen,
De gouden zon zakt in de stad.
En mensen die moe in hun huizen verdwijnen,
Ze hebben de dag weer gehad.
De neonreclame die knipoogt langs ramen,
Het motregent zachtjes op straat.
De stad lijkt gestorven, toch klinkt er muziek uit een deur die nog wijd open staat.
Daar in dat kleine café aan de haven,
Daar zijn de mensen gelijk en tevree.
Daar in dat kleine café aan de haven,
Daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.
De toog is van koper toch ligt er geen loper,
De voetbalclub hangt aan de muur.
De trekkast die maakt meer lawaai dan de jukebox,
Een pilsje dat is der niet duur.
Een mens is daar mens, rijk of arm, 't is daar warm,
Geen monsieur of madam, maar W.C.
Maar 't glas is gespoeld in het helderste water,
Ja, 't is daar een heel goed café
Daar in dat kleine café aan de haven,
Daar zijn de mensen gelijk en tevree.
Daar in dat kleine café aan de haven,
Daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.
De wereldproblemen die zijn tussen twee glazen bier opgelost voor altijd.
Op de rand van een bierviltje staat daar je rekening, of je staat in het krijt.
Maar het enige wat je aan eten kunt krijgen dat is daar een hardgekookt ei.
De mensen die zijn daar gelukig gewoon, ja de mensen die zijn daar nog blij!
Daar in het kleine café aan de haven,
Daar zijn de mensen gelijk en tevree.
Daar in dat kleine café aan de haven,
Daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.
(Tèkst utj ‘Daar in dat kleine café aan de haven’ van Pierre Kartner)
Koester ‘t vléjje, verheuch òw óppe toekómst,
mèr geniet nòw saame van dizze vastelaovend
Prins Erwin I